Demansla empati kurmak - büyükannem, büyükbabam ve kendim
Seni bilmiyorum ama Omi ve Opi gittikçe daha sıkıcı ve unutkan hale geldikçe, neredeyse fiziksel olarak onları nasıl yakaladıklarını hissediyorum. Net anlarda bunu çok iyi tanımlayabilirler: çaresizlik ve buna bağlı belirsizlik. Bir şeyi nereye koyacağımı bilmeden. Zaten bir şey yaptıklarını hatırlamamak (hap almak, vb.)
Büyükannem bir keresinde, "Aslında, hala hayatta olduğumu unuttum" dedi. Kendine daha da fazla vermesini izlemek ruhumu incitti. Asla pes etmediği tek bir şey: her gün egzersiz bisikletine; 60'lı / 70'li yaşlarda bir Methuselah. O zamana kadar hatırlamıyordu!
Önümde oturdu, çaresiz bir yaratığa tamamen kayboldu ve hayatın en basit ihtiyaçlarıyla boğuldu.
Ben de şunu düşündüm: Küçük bir pim tahtası aldım ve haftanın günlerini Edding ile boyadım (boyuna sütun). Sonra iki sütun çizdim ("hala yapılacak" ve "yapılan" için) ve her "yapılacak" sütuna renkli bir iğne ucu yerleştirdim.
Bu pimi, trim tekerleğinin yanına astırarak bisikletin üzerinde otururken ona ulaşıp pimi "bitti" olarak yerleştirdik.
Sağlıklı bir insana garip gelebilir, ancak dedem için zaten bisiklete binmiş olsun veya olmasın daha kesin bir şekilde bilmenin ne kadar önemli olduğunu bile bilmiyorsunuz. Bizim için önemsizlikler, giderek daha fazla kendini kaybedilen bir demans hastası için, bu tür minimum ayarlamalar / rahatlamalar dünya anlamına gelebilir!
Kendi tecrübelerime göre, bunamaya dikkat etmenin inanılmaz derecede stresli olabileceğini biliyorum - özellikle de kendi ailelerine aitlerse! Bir yandan fiziksel, sağlık bozulmasını ve çürümeyi tecrübe etmek acıtıyor, diğer yandan, zaten zaten tam bir çalışma ve aile yaşamımız var. Her zaman aynı şeyi soran veya söyleyen demans hastaları gerçekten can sıkıcı olabilir.
Ama sonra, orada benim için kaç tane sonsuz kez bulunduğunu, dinleyip, hikayeler anlattığını, benimle pişirildiğini, pişirildiğini, güldüğünü, yaratıldığını hep hatırlıyorum. Ve evet, her zaman kolay değildir, ama ona ne kadar borçlu olduğumu fark ettiğimde, çocukluğumu nasıl parlattığını ve güçlendirdiğimi ve desteklediğimi farkettiğim an, kalbime su bastı! Babamın ve babamın tutsaklık hikayesini ne kadar süre boyunca dinleyebileceğimi kim bilir, her zaman çok sıcak, sevgi dolu gözlerine bakarlar!
Ve benim Opi? Büyükbabam bu büyükannesinin adamı değil annemin babası.
Burada her şey biraz daha zordu, özellikle aynı evde yaşamadığı için. Ona yardım etmek için gecenin ortasında şehri ne kadar sık kullandım? Sorunu güçlendiriyor, çok zor işitiyor: onunla telefon etmek mümkün değil, sadece bana ihtiyacı olan dinleyicide “ağlıyor”. :-) Ne düşünüyorsun, orada ne kadar sık empati duyduğuma - oraya geldiğimde ve benden bir şeyler yapmak istedi ya da zaten ne yaptığını bilmek istedi!
Maalesef, Opi'm için, evde yalnız yaşayamayacağım ve ailemin görüşüne göre zaman geldi. İlaçları kontrol edilemez bir şekilde kendi başına almaya başladı, evi terk etti ve geri dönüş yolunu bulamadı. Garajın yakınında küçük bir daire var, ancak sıkı sıkıya bağlı bir bakım için yeterli olmayabilir.
Yine de, size soruyorum, sadece demans ebeveynlerinin evde mümkün olduğu kadar uzun süre kalabileceklerini düşünmekle kalmıyor, aynı zamanda yaşlı ağaçların ancak çok nadiren ekilebileceğini düşünüyor! Opi'imin bozulmasının çok yoğun ve anlayışlı olduğunu görebiliyorum - daha önce sorumlu olduğu şeylerin hepsi (bir destek olarak bizde olsa bile) hayatının önemli taşlarından biriydi. Eğer kendi sorumluluklarından vazgeçmek veya sorumluluk almak zorunda kalırlarsa, bu genellikle sonun başlangıcıdır!
Bu nedenle: Eğer evde bir gözetmen bulundurmak mümkünse: Bu arada, tam olarak 1: 1 özenle ve “hanehalkı ile ilgili bir servis” z olarak serbest çalışanlar da var. B. rezervasyon yapılabilir! Eğer bir oda açılabilirse, bence, bu herkes için daha iyi bir çözüm - ve aynı zamanda emeklilik evlerinden ya da bilinen bir konsepte göre yardımlı yaşamdan daha ucuz! "Ellere Karşı Yaşamak" gibi gruplar bile orada destek aramayı teklif ediyorlar.
Umarım düşüncelerim size biraz ilham verir; selamlar!
